Xa sei que un tipo descreído de toda cousa coma mín, non debía darlle publicidade a estos acontecementos. Van pensar que perdín o sentidiño. Debe ser cousa de meigas ou quizáis que nesta época aínda pasaban, pero o certo é que este moucho grande como poucos, falaba. E se isto é sorprendente, máis aínda que me pedira unha sidra en perfecto francés. Tivo sorte que ando aprendendo e que entendinlle á primeira. Eu como bon taberneiro estaba desposto a darlla e non preguntar máis nada. A miña filla que non daba creído do que estaba a suceder, non desaproveitou para mirar á cámara. Quen sabe,sabe.
De agora en adiante deixarei de poñer caras cando pasen estas cousas en Harry Potter. Xuroo. Falar falaba e bebía sidra. Eu tamen, pero penso que non tanta para estar errado.
PD:Xa estamos pensando na do ano que ven.
